Στο Μιλτιάδη Σταμούλη, μέγα λάτρη της αρχαιολογίας, για τη βοήθεια που μου προσέφερε

Η ανθρώπινη διανόηση συχνά οφείλει πολλά στους αδικημένους της ιστορίας. Πολλά από τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος βασίζονται στο έργο και στις προσπάθειες ανθρώπων, που άφησαν ελάχιστα ή και καθόλου ίχνη στην ιστορία. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι πολλοί. Άλλοτε η αντίθεσή τους με έναν ηγεμόνα τους στοίχισε την ανωνυμία, καθώς το έργο τους καταδικαζόταν στην αφάνεια ή την πυρά. Άλλοτε, πυρκαγιές, πόλεμοι, πλημμύρες, ναυάγια και σεισμοί εξαφάνιζαν το έργο τους. Αρκετές φορές, πάντως, ο μεγαλύτερος εχθρός του έργου των αφανών σοφών ήταν ... ανταγωνιστές τους, που ήθελαν να το καπηλευτούν.

Η εικόνα που έχουν οι νεοέλληνες για την αρχαία Ελλάδα είναι στην καλύτερη περίπτωση αποσπασματική και στη χειρότερη ωραιοποιημένη: φιλοσοφία, πολεμική αρετή, τέχνες, δημοκρατία, μέτρο. Η πραγματικότητα, όμως, της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας είναι πιο πολύπλοκη• είναι πολυσυλλεκτική και μονίμως εξελισσόμενη. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να καταλάβουμε την πολυπλοκότητα των αρχαίων Ελλήνων. Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες είναι να μελετήσουμε τον υπόκοσμό τους και ειδικά το χώρο της πορνείας.

Στον 21ο αιώνα της αλματώδους τεχνολογικής ανάπτυξης, τα μέσα αποθήκευσης του λόγου καταλαμβάνουν όλο και μικρότερο χώρο, έχοντας ταυτόχρονα όλο και μεγαλύτερη αποθηκευτική δυνατότητα. Οι επιστήμες εξελίσσονται συνεχώς και ραγδαία, τα πάντα αναλύονται διεξοδικά.

Ένα από τα ευλογημένα αποτελέσματα της τεχνολογικής προόδου των τριών τελευταίων αιώνων είναι η εντυπωσιακή ταχύτητα των μεταφορών και επικοινωνιών. Η πρόοδος στον τομέα αυτόν έδωσε τέτοια ώθηση στα ταξίδια, ώστε σήμερα (έχοντας δεδομένη την τεχνολογική αυτή πρόοδο) να μην κατανοούμε το παρελθόν. Πριν το 19ο αιώνα, τα ταξίδια ήταν μια επίπονη και ακριβή δραστηριότητα, την οποία αναλάμβανε κανείς μεμονωμένα και με πολύ ρίσκο, προσδοκώντας μεγάλο κέρδος.