Αρκετά συχνά, όταν μελετά κανείς τον υπόκοσμο μιας άλλης εποχής, τείνει να του δώσει μια ποιητική, ρομαντική, ακόμη και ηρωική νότα. Δημιουργεί έτσι για τους μη ευνοημένους της ιστορίας μια λαμπερή εικόνα, που τις περισσότερες φορές δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι οι εταίρες στην αρχαία Ελλάδα, των οποίων η ζωή ήταν πολύπλευρη, αλλά όχι πάντα τόσο λαμπερή∙ μ’ αυτές θ’ ασχοληθούμε στο σημερινό κείμενο.
Ο Ιταλός ιστορικός και φιλόλογος Luigi Canfora, θρηνώντας για τα χαμένα έργα της αρχαιότητας, έγραψε κάποτε πως η ιστορία της είναι μια απέραντη θάλασσα και τα έργα που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας μοιάζουν με μικρά, διάσπαρτα νησάκια• τέτοιο είναι το μέγεθος της απώλειας των αρχαίων πολιτισμών. Το κόστος αυτό δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε, εκτός αν πέσουμε τυχαία πάνω σ’ ένα άγνωστο ως σήμερα αρχαίο έργο. Στο προηγούμενο κείμενο παρακολουθήσαμε την ιστορία της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
Στον 21ο αιώνα της αλματώδους τεχνολογικής ανάπτυξης, τα μέσα αποθήκευσης του λόγου καταλαμβάνουν όλο και μικρότερο χώρο, έχοντας ταυτόχρονα όλο και μεγαλύτερη αποθηκευτική δυνατότητα. Οι επιστήμες εξελίσσονται συνεχώς και ραγδαία, τα πάντα αναλύονται διεξοδικά.
Όσοι μέμφονται τη σημερινή κατάσταση του ελληνικού κράτους και το ήθος των κατοίκων του, συχνά απεραντολογούν για την ευημερία της κλασσικής Αθήνας, όπου το δημοκρατικό καθεστώς ήταν αγνότερο και αποτελεσματικό, με θεσμούς που λειτουργούσαν σαν καλολαδωμένη μηχανή και ενεργούς πολίτες που ενδιαφέρονταν για τα κοινά και έδιναν και τη ζωή τους, αν χρειαζόταν, για την πόλη τους.
Οι "λαβύρινθοι της ιστορίας" είναι μια ιδέα δύο ανθρώπων, του Γιάννη Δρίτσουλα και του Γρηγόρη Σκάνδαλου. Είμαστε δύο άνθρωποι με μεγάλη αγάπη για την ιστορία και μεγάλο ενδιαφέρον για τις διεθνείς σχέσεις και τις εσωτερικές καταστάσεις των κρατών διαχρονικά. Αυτή είναι μια ερασιτεχνική προσπάθεια να διοχετεύσουμε τον ερευνητικό μας οίστρο πάνω σε κάθε ιστορικό αντικείμενο.
Recent comments