Μία από τις πιο διαχρονικές υπερβολές των νεοελλήνων είναι το μέγεθος της περηφάνειας τους για το ένδοξο αρχαίο παρελθόν τους. Η προγονολατρεία στην Ελλάδα είναι επιστήμη, επάγγελμα και νοοτροπία. Αλοίμονο στον ξένο που θα τολμήσει ν’ αμφισβητήσει την ιστορία μας, την πολεμική αρετή, την επιστημονική πρωτοπορία και την καλλιτεχνική τελειότητα των προγόνων.

Ακόμη και οι πιο πραγματιστές γοητεύονται έστω μία φορά στη ζωή τους από έναν μύθο. Οι μύθοι είναι χρήσιμοι, γιατί γαλουχούν γενιές και γενιές σε κοινές αξίες, φυτεύοντας εθνική συνείδηση και συνεκτικούς δεσμούς. Χάρη στους μύθους – όσο απίστευτοι κι αν είναι – δημιουργούνται πρότυπα και κάθε μύθος αποτελεί κίνητρο για πρόοδο ή προειδοποίηση για καταστροφή. Τις περισσότερες φορές, όμως, αν όχι όλες, περιγράφουν – κρυμμένα σε συμβολισμούς – ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος που φτάνουν στο παρόν ως παραδόσεις.

Η εθνική υπερηφάνεια είναι ένα συναίσθημα, που, από καταβολής ελληνικού κράτους, δεν καταφέρνουμε να το τοποθετήσουμε σε φυσιολογικά επίπεδα. Πάρα πολλοί Έλληνες, θες γιατί το κράτος μας είναι μικρό σε εκτόπισμα, θες γιατί αντιμετωπίζουμε – σήμερα, όπως πολλές άλλες φορές στο παρελθόν – μεγάλες δυσκολίες, βρίσκουν καταφύγιο στο μεγαλείο του αρχαίου ελληνισμού. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν πρωτοπόροι σε όλους τους τομείς, ήταν εφευρέτες των πάντων, είχαν εξερευνήσει όλη τη Γη, ήταν οι δάσκαλοι. Οι άλλοι ήταν οι αιώνιοι αντιγραφείς και οι μαθητές των Ελλήνων.