Μελετώντας κανείς ιστορία, οφείλει να είναι πρωτίστως πραγματιστής∙ υποθέσεις του ύφους «τι θα γινόταν αν...» απομακρύνουν απ’ τον απαιτούμενο ρεαλισμό. Η ιστορία – ενός έρωτα, μιας ομάδας ή ενός κράτους – γράφεται σε πράγματικό χρόνο με πράξεις κι όχι υποθέσεις. Παρόλαυτα, σκύβοντας κανείς πάνω σε κρίσιμες καμπές και χαρισματικές προσωπικότητες, συγχωρείται ν’ αναλογισθεί μια εναλλακτική ιστορική πραγματικότητα. Και ποια άλλη προσωπικότητα θα δικαιολογούσε λίγο παραπάνω «ρομαντισμό» αν όχι ο Γεώργιος Καρτάλης;