Η προγονολαγνεία που επικρατεί στους νεοέλληνες για την αρχαιότητα είναι πολύ συχνά αιτία για κωμικές – ή και όχι τόσο κωμικές – αντιδικίες σχετικά με την ιστορία, την κοινωνία και εν γένει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Θερμοί υποστηρικτές της αρχαίας ανωτερότητας, οι νεοέλληνες δύσκολα ακούν κακή ή έστω επικριτική κουβέντα για την αρχαία Ελλάδα. Έτσι, ζητήματα όπως η ομοφυλοφιλία έχουν μοιραία οδηγήσει παλιότερα σε υπερβολές τύπου «η ομοφυλοφιλία των Ελλήνων είναι ένας μύθος», αλλά και τύπου «ο μέσος αρχαίος Έλλήνας άνδρας ήταν ομοφυλόφιλος».

Όταν ακούει σήμερα κανείς τη φράση «αρχαίο συμπόσιο», οι πρώτες εικόνες που του έρχονται στο μυαλό είναι από άντρες που πίνουν αμέτρητο κρασί κι οργιάζουν με γυναίκες και όχι μόνο. Δεν είναι ν’ απορούμε. Στο συλλογικό υποσυνείδητο έχουν εντυπωθεί οι υπερβολές της ρωμαϊκής παρακμής, όπου μισοπάλαβοι αυτοκράτορες όπως ο Νέρωνας κι ο Καλιγούλας έδιναν κάθε μέρα στη λέξη όργιο νέο περιεχόμενο. Το συμπόσιο, όμως, ως ένας ξεχωριστός θεσμός της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας, είχε τελείως διαφορετικό περιεχόμενο και σκοπό. Αυτό θα προσπαθήσουμε ν’ ανακαλύψουμε με το σημερινό μας κείμενο.